مطرب و مطربی در ایران

مطرب و مطربی در ایران

مطرب ها در تمامی ایران کنونی پراکنده بوده و هستند وتنها نامشان تغییر کرده است. القابی چون: عاشق، بخشی، قوال، لوطی، مغنی، مطرب، گودار و...همه و همه از مختصات ویژه ای برخوردارند و آن انتقال سنت های دیرین ایرانیان است به همراه شعر و موسیقی. با وجودی که بیش تر افراد این گروه شادی آور، برای امرارمعاش خود و فرزندانشان، ناچار بودند به امر کشت، گاوداری، سلمانی و... بپردازند، اما این شغل ها برایشان جنبهء فرعی داشت، چرا که بیشتر آنها به خاطر عشق به موسیقی و شعر و ارتباطشان با مردم احساس سعادت می کردند و خوش حالی مردم آنها را شاد می کرد.
در موسیقی اروپایی، برای این نوع از نوازندگان احترام خاصی قائل بودند و آن ها را وفادارترین و موثرترین گروه هنری می دانستند که کار انتشار و انتقال موسیقی را به مردم به عهده داشتند. اما در ایران به خصوص در دوران تجددطلبی به این گروه بی مهری عجیبی شده است و حتی افراد از فرنگ برگشته که باچنین سنتهایی می بایست آشنا باشند، نتوانستند نقش واقعی این موسیقی دانان را در طول تاریخ ایران به خوبی ارزیابی کنند و با چسبیدن به لغات هنرمند و آهنگساز که ترجمهء فرنگی واژه های "آرتیست" و "کمپوزر" است، خود را از این گروه جداکردند و خرابی موسیقی و بی حرمتی موسیقی را به گردن آن ها انداختند!

استاد محمدرضا لطفی
مجموعه مقالات موسیقی/ مطرب ومطربی درایران